اشعار

پیش پای من اگرچه راه غیر از چاه نیست            شکر، اما دستم از دامان تو کوتاه نیست

از زمـانـی که پـیـاده تا حـریـمـت آمـدم            تازه دیدم تا بهشت آنقدرها هم راه نیست

گنبدت خورشید تابانی‌ست در شب‌های شهر            آن‌قَدَر که در غزل‌ها صحبتی از ماه نیست

گـاه و بـی‌گـاه آمـدن یا گـاه‌گـاهی آمـدن            هیچ‌کس نشنیده از دربانِ اینجا "شاه نیست"

پنجـره فـولادِ تو طـوری گره وا می‌کند            که ضریحت نیز از غم‌های ما آگاه نیست

اشک‌های شوق بر مژگان جارو شاهدست            هیچ کاری در حرم همراه با اکراه نیست

در زیارت‌نامه‌هایت مهربانی جاری است             هیچ یک اما به خـوبیِ امـین الله نیست

آن خالقی که بر تن بی‌روح جان دهد            مـهـر تو رايگـان به دل خـاکـيان دهد

شخص کـريم، جودِ بـلا شرط می‌کـند            آری خـدا هر آنچـه دهـد رايگـان دهد

هر نعـمتی که داد خـدا، بی‌سـوال داد            وصل تو را که خواسته‌ام بی‌گمان دهد

از خلـقت تو خواست خداوند لامکـان            ما را کنار رحـمت عامش مکـان دهد

گر جان دهم به يک نگهت سود با من است            کالای خويش را که بدين حد گران دهد؟

بی‌امـتحـان مرا به غـلامی قـبول کـن            رسـوا شـوم اگر دل من امتـحـان دهد

دارم اميد لطف تو گيرد چو دست من            دامـان پُـر ز گـرد گـنـاهـم تکـان دهد

می‌خواست گر خدای که نبخشد گناه ما            ما را چرا امام چـنـين مـهـربان دهد؟

آن پرچمی که بر سر بام حريم توست            راه بـهـشت را به مـحـبّـان نـشان دهد

قلب"حسان" به ياد تو از غصه فارغ است            در انتظار اين که به پای تو جان دهد

روز جزا که در صف قرآن و عترتيم            مـا را امـام ثـامن ضـامـن؛ امـان دهد

دوباره عرض‌‌ِادب، عرض‌ِ احترام از دور            دوباره قسمت ما می‌شود؛ سلام از دور

سلام حضرت سلطان، مرا نمی‌طلـبی؟            بـبـیـن چـقـدر فـرسـتاده‌ام پـیام از دور

منی که دست به‌سینه گذاشتم هر صبح            سلام داده‌ام از روی پشت‌ِبام، از دور!

اویـس نـیـسـتم، اما نـسـیـم رحـمـتِ تو            هـمیـشـه درد مـرا داده الـتـیـام از دور

نـگــاه نــافـذ تــو آهــوی خـیــالِ مــرا            به یک اشارۀ کـوتاه کـرده رام از دور

به‌ رغم فاصله، گلدسته‌های تو انداخت            کـبـوتـرِ دلِ تـنـگ مـرا بـه دام از دور

دلـم هـواییِ دیـدارِ تـوسـت از نـزدیک            اگرچه لطف‌ِ تو بوده‌ست مستدام از دور

اصلاً بـعـید نـیـسـت که نـامـه‌‌سـیـاه‌هـا            گـردنـد تـحـت قُــبـه‌ات از بـی‌گـنـاه‌هـا

ای کـربـلای من، نجـف من، بقـیع من            ای مـشـهـد تـو جـمـع هـمـه بـارِگـاه‌ها

قـربانِ کـیـمیایِ دو چـشـمانِ مـستِ تو            آقــا مـرا نـگــاه کـن از آن نــگــاه‌هــا

در کوی تو شکسته دلی می‌خرند و بس            ذکـر خـداسـت پــای ضـریـح تـو آه‌هـا

تو زیـر سـایـه‌ات همه را راه می‌دهی            یـا ایـهــاالـعــزیــزِ هـمـه بـی‌پــنــاه‌هــا

تو سایه‌ات شـبـیهِ خـدا بر سر همه‌ست            مهمان‌نوازی‌ات چه‌قَدَر عین فاطمه‌‌ست

سـلامـم بـه سـلـطـان و ماهِ منـیرم            سـلامـم بـه درگـاهِ نِـعــم‌ الامـیــرم
منـم زائـرِ صحـنِ چـشـمانِ پاکـت            چو دیوانه عمری به نامت اسیرم

اگر غرقِ عصیان و غرقِ گـناهم            تـوسـل بـه دامــانِ خـیــرِ کـثـیـرم
به پیشِ نگاهِ تو خـم می‌شوم چون            به درگـاهِ لـطـفـت سـراپـا حـقـیرم
ز دریـای مِـهـرت مرا هم ببـخـشا            که آن شـوره‌زاری شـبـیهِ کـویرم
چه محزون رسیدم به درگاهِ تو تا            ز عـطرِ ضریحِ تو حاجت بگـیرم
دلی که شکسته دعایش قبول است            مـن آن سـائـلِ بـی‌نــوا و فـقــیـرم
مــن و آهِ بـی‌انــتـهــای جــنــونــم            بـبـین دردِ هجـرانِ تو کرده پـیرم
به عـشقِ گُـلِ روی تو زنـده باشم            تویی جـلـوۀ عـشـق و مـاهِ مـنـیرم
بـه مـن آبـرو داده‌ای بـا نـگـاهـت            به قربِ جلالت ببـین سر به زیرم
شد از نَم‌نَمِ اشکِ من صحنِ تو خیس            تـو کـه آشـنــایـی ز آه و نـفــیــرم
تو صد آسمان را به رویم گشودی            که در هر دو عالم تویی دستگیرم
دلم بس که دل بـسـته بر رأفتِ تو            غـلامیِ تو حک شده بر ضمـیـرم
من از روزِ خلقت به قـلبم نوشـتند            به مِهـرت بمانم ز عشقت بمـیرم!

ایهاالـناس دلـم در به در سلطـان است            ایهاالناس رضا جان من و جانان است

تن بی‌روح مرا شاه خراسان جان است            چشم بد دور که او تاج سر ایران است

سـاز و نـقـاره بـیـارید ولـی آمده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

خـبـری آمـده شـوری بـه ســرم آورده            بوی عطریست که از سمت حرم آورده

نـجـمـه مـادر شـده و شـاه کـرم آورده            اشک از شوق به چـشـمان تـرم آورده

همه گـفـتند به عالم چه گلی آمده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

آمـدی تا به تـن خـسـتـه ما جـان بدهی            بـه گـدایـان در خـانـه‌ تـان نـان بـدهـی

تا ابـد آبـرو بـر مـلک خـراسان بدهی            نه خـراسان به همه مردم ایران بدهی

گل بریـزید که آن نور جلی آمده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

هـمه کـشـور ما بـارگـه سلـطـان است            سرفراز است اگر لطف شه خوبان است

در دل ار عشق رضا هست همان ایمان است            چقدر آتش این عشق شها سوزان است

شب میـلاد رضـا و غـزلی آمـده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

می‌شود اینکه شبی صحن تو جارو بزنم            با همه بـار گـنه پـیـش تو زانـو بـزنـم

فارغ از هر دو جهان نغمه یاهـو بزنم            مثـل آهـوی بـیـابـان به شـما رو بـزنم

امـشب آن آیـنـه لـم یـزلـی آمـده اسـت

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

به خـدایی خـدا، من به شما محـتاجم            تـشنه کامم، به تو ای آب بقا محتاجم

»ای که یک گوشۀ چشمت غم عالم ببرد»            من به یک گوشۀ چشمان شما محتاجم

پـنجه بر پـنجـره فـولاد شما افـکـندم            به صد امـید رسـیدم، به شفا محتاجم

چه کسی مثل تو در پیش خدا محبوب است            در حق من تو دعا کن، به دعا محتاجم

هرکه محتاج تو شد خیر دو دنیا دارد            این روا نیست بپرسند چرا، محتاجم؟

من ز تو توشۀ فـردای قـیامت طلـبم            مثل سلـمانی تو، کی به طلا محتاجم

هیچ کس مثل تو دست من مسکین نگرفت            به عـطا و کـرم تو به خـدا محـتـاجم

گفتی یک‌بار بیایی، به سه جا می‌آیم            به فدایت، به تو من در همه جا محتاجم

دم جان دادن و تاریکی قبر و میزان            «تک و تنها نگذارید مرا، محتاجم»

سائل توست«وفایی» و دمـادم گوید            به عنایت، به کرامت، به وفا محتاجم

ای بهـشت سبز کـویت آرزوی چشم‌ها            در پی تو مثل آهو، جستجـوی چشم‌ها

بر در باب الجوادت سیل جاری می‌کند            بغض سنگینی که مانده در گلوی چشم‌ها

قدسیان نوبت به نوبت پای سقاخانه‌ات            باده می‌ریزند هر دم در سبوی چشم‌ها

صبح با بال مَلَک صحن تو جارو می‌زنند            تا غـبار نـور بنـشـیند به روی چشم‌ها

دیـده‌ام پـائـیـنِ پـایِ پـنـجـره فـولاد تـو            ساکت و خاموش اوجِ های و هوی چشم‌ها

زیر ایـوان طلا با خـطِ اشـکِ زائران            گاه افـشـا می‌شـود سِرّ مگـوی چشم‌ها

ذوق دارد در طلوع و در غروب صحن تو            گـاه با نـقـاره خـانه گـفـتگـوی چـشم‌ها

می‌دهد گلدستۀ تو اذن عشق و عاشقی            می‌دهد خاک درِ تو شسـتشوی چشم‌ها

هرکجای صحن باشد با تو گرم صحبت‌اند            هر کجا هستند هستی روبروی چشم‌ها

دست‌های لاله گـردانِ رواقت می‌کـنند            زمزمِ احساس را جاری به جوی چشم‌ها

در رواقت دیده ام خورشیدها که روز و شب            صف به صف آئینه می‌کارند توی چشم‌ها

اشک شوق زائران در مسجد بالاسرت            می‌شود وقت نماز آب وضوی چشم‌ها

می‌کنی بر پا دوباره شور نیـشابور را            در قیامت بگذری وقتی ز کوی چشم‌ها

چشم‌ها اینجا طوافت می‌کنند و می‌کنی            روز محشر هم تو آنجا جستجوی چشم‌ها

در میان گریه می‌خـندند از شوق نیاز            گر بیـنـدازی نگـاه خود بسوی چشم‌ها

حلقه می‌کوبند بر در چشم‌های زائران            باز کن در، تا نـریـزد آبـروی چـشم‌ها

آسـمانِ هـشـتمِ منـظـومـۀ پـروردگـار!            باز کن درهای رحمت را به روی چشم‌ها

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌های تو و آب و دانـه‌ات

نـامت بـلـند مـثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشسته به ایـوان خانه‌ات

از کـوچـه‌بـاغ‌های نـشـابور رد شدی            با کوله‌باری از غم غربت به شانه‌ات

دل در مدینه عـاشق روی تو شد ولی            از کـوچه‌های تـوس گرفـتم نـشانه‌ات

دست من و ضریح تو ای هشتمین بهار            امـشب دلـم عجـیب گـرفـته بـهـانه‌ات

پیش طبیب هستم و درمان نوشته است            درمان برای من رخ جانان نوشته است
فهـمـید بی قـراری من عـلتـش چه بود            دیدار روی ماه کـریـمان نوشـته است

آب و هوای ری به من مشهدی نساخت            در نسخه اش دیار خراسان نوشته است
دستی که لطف کرد مرا نوکرت نوشت            بر طالع بلـنـد تو سلـطـان نوشته است
هریک نخش علاج هزاران غم است و درد            بر روی پرچمی که رضا جان نوشته است
این کشور از چهار طرف بیمه رضاست            این را خدا به نقشه ایران نوشته است
آلــوده آمـدم کـه طـهـارت دهـی مــرا            حق شرح پاکی تو به قرآن نوشته است
رحمت به شیر مادر آن مست شاعری            کین بیت را برای تو اینسان نوشته است
ای آبروی جن و ملک خاک بوسی‌ات            عالم فدای جلـوه شـمس الشـمـوسی‌ات

دل در حـریـم امـن تو آرام تا گـرفت            عشقت به سینۀ همه عـشاق جا گرفت
تو آبـروی کـشـور ایـران زمین شدی            زان رو نوای نای نیم یا رضا گرفت

منّت نـهـاده‌ای تو به ایـران رسیـده‌ای            مهمان شدی و خاک خراسان صفا گرفت
سـهـمـیـۀ ولایـت مـا از عـلـی تـویـی            حُـسن تو در تمامی ایران سرا گرفت
در این دیـار تا که تو مـأوا نمـوده‌ایی            زائر تمام حاجـت خود از شما گرفت
بیمار عشق تو به طبیـبش نیاز نیست            اینجـا مـسـیـح آمـده آنـهـم شـفا گرفت
حــقّــا شـمــا کـه عــالـم آل مـحـمـدی            هر عالمی ز دست شما کـیـمیا گرفت
تو بضعه‌الرسول شدی همچـو فـاطمه            با نام فـاطـمه به حـرم دل نـوا گرفت
ضـامـن شـدی و وعـده دیـدار داده‌ای            زائر رسیده در حرمت کـربلا گرفت

سلام ای طـبیب طبـیـبان سـلام            سلام ای غـریب غـریبان سلام

الا مـاهـتـاب شـبـسـتـان طوس            الا حضرت نور، شمس‌الشموس

غـریـبـم مـن از راه دور آمـدم            به دنبال یک جـرعه نـور آمدم

شبـم، آه یک جـرعـه ماهـم بده            پـنــاهـی نــدارم پــنــاهــم بــده

ببـخـشـا اگـر دور و دیـر آمـدم            جـوان بودم، امـروز پـیـر آمدم

مـنـم زائـری خــام و بـی‌ادعــا            کـبـوتـر کـبـوتـر کـبـوتـر دعـا

اگر مست و مسرور و شاد آمدم            من از سمت بـاب‌ الـجـواد آمدم

من از عطر نامت بهاری شدم            تـو را دیـدم آئـیـنـه‌کـاری شـدم

تو این خاک را رنگ‌وبو داده‌ای            بـه ایـــران مـن آبـــرو داده‌ای

ببـخـشـای این عـاشـق ساده را            ببـخـشـای این روسـتـا زاده را

تـو را دیـدم و روشـنـایی شـدم            عـلـی‌بن‌مـوسی‌ الـرضـایی شدم

خـوشـا ما که هـمـسـایه جـنّـتـیـم            به خان کـریـمـش همه دعـوتـیم
گـدای رضـائــیـم و در عـزّتـیـم            به دست کریمش چه خوش عادتیم

رضا پادشاه است و ما رعیـتـیم

فــدای غــلام مـســیــحــا دمــش            به سـرهـای ما سـایـۀ پرچـمـش
بود چـشـم ما جای آن مـقـدمـش            بـدانـد دو عـالـم که یـک امـتـیـم
رضا پادشاه است و ما رعـیـتیم

کـسـی را نـدیــدم بــرانـی ز در            تـویـی مـهـربـانـتـر ز مادر پدر
مـرا هـم بــرای غــلامـی بـخـر            که با تو همه عاری از محـنـتیم
رضا پـادشاه است و ما رعیـتیم

مــنـم ســائـل سـر بـه راه شـمـا            هـمـان آهــوی دل بـخـواه شـمـا
بــود روزی‌ام از نــگــاه شــمـا            هـمـه ســائـل سـفـرۀ رحـمــتـیـم
رضا پـادشـاه است و ما رعیتیم

زمانی که حق قلب ما را سرشت            محـب الـرضا سر در آن نوشت
به مشهد عطا کرد ارض بهشت            هـمـه آفـریـده از این حـکـمـتیـم
رضا پادشاه است و ما رعیـتـیم

خوشـا آنکه دل سوی مشهد کند            مگـر می‌شـود او کـسی رد کـند
نگـفـته خودش لطف بی‌حـد کند            و مـا کـشـتـه این هـمـه رأفـتـیـم
رضا پادشاه است و ما رعـیـتیم

خورشید اگر در سایه‌ات پنهان نمی‌شد            شمع ضعـیـفی می‌شد و تابـان نمی‌شد
از آسیاب طـوس اگر احـسان نمی‌شد            گـنـدم بـرای سـفـرۀ مـا نـان نـمـی‌شـد

ایران بـدون مـشـهـدت ایـران نمی‌شد

با تو به ایران حق صفایش را فرستاد            اربـاب تا ری کـربـلایـش را فـرستاد
انـسـیـة‌الـحـورا دعـایـش را فـرسـتـاد            موسی بن جعفر بچه‌هایش را فرستاد

مشهد نبود ایـران قـمر بـاران نمی‌شد

حاجت به ما دادی و این بارم صدم شد            هی قم به مشهدهایمان مشهد به قم شد
از میـکـده روزی ما این بـار خـم شد            هر کودکی که در حرم یک بار گم شد

تا آخر عـمـرش دگر حـیـران نمی‌شد

آقای رعـیت‌پـرور ای ارباب دلسـوز            چشم تو شد خورشید گرم عالم افروز
خضر نبی در محضر تو دانش آموز            شیطان اگر حُسن تو را می‌دید آن روز

جبریلِ رامت می‌شد و شیطان نمی‌شد

کی این همه حُـسن تو را دارد خدایا؟            نــام تـو از مـا مـی‌کـنـد دفــع بــلایــا
آقـایی از تو مـهـربـان‌تـر هـست آیـا؟            از تو فـراوان مـی‌رسـیـده بـر رعـایـا

حتی کسی که عاشـق سلطـان نمی‌شد

دریـای الطـاف خـروشان است مشهد            دار الخـلـود بـاده‌نـوشـان است مشـهـد
میخـانـۀ خـانه به دوشـان است مشهـد            کـاشـانۀ حـلـقه به‌گـوشان است مشهـد

با تو غـلامـت ارزنـی ارزان نـمی‌شد

بالا ترین تخـت جـلالت مسـنـد توست            عرش خدا هم احـتـمالا مـرقـد توست
دار و نـدار ما فـقـیـران مشهـد توست            روزی‌مـان الـحـمــدلله از یـد تـوسـت

بی‌لطف تو چشمان ما گـریان نمی‌شد

از روضۀ “ابن شبیبت” غم عیان بود            هر شب اَنیست گریه‌های بی‌امان بود
هم غصه‌ات از شمر هم از ساربان بود            یک مرد اگر در بین آن نامردمان بود

اربـاب ما دیگر تنـش عـریان نمی‌شد

دور از تو نیستم که دلم در هوای توست            قـلبم به زیر تابش گـنـبد طـلای توست

تنها غـذای حـضرتی‌ات نه رئـوف من            در سفره‌ام هر آنچه که دارم غذای توست

اول تـو یــاد مـی‌کـنـی و یــاد مـی‌کـنـم            هر صبح قلب مشتعلم جای پای توست

تنها نه در حرم که به هر جای این زمین            هر خسته‌ایی که گم بشود آشنای توست

اهـلـیـتـم کـجـا و کـریــمـان اهـل بـیـت            عـبد جـواد بودن من از دعـای تـوست

هک شد به هر رواق بیـایـد گـنـاهکار            اصلا که چشم پوشیِ از ما بنای توست

هر کس جواب شد، تو بغل باز می‌کنی            بر کودک مـریض محبت دوای توست

مهـران به یاد مـهـر تو پـرواز می‌کـنم            الحق جـواز کـربـبلا با رضـای توست

سراغ پرچـمت را از شمیمِ باد می‌گیرم           نـشـانِ رود را از مـاهی آزاد می‌گـیـرم

حرم یعنی شفا؛ یعنی همان هوی مسیحایی           که دارم دَم‌به‌دَم از دوری‌اش غمباد می‌گیرم

شفا یعنی نخِ پیراهنی که غرق یوسف بود           به این امّید، من هم بوسه از فولاد می‌گیرم

مرا گم کرد، چشمانی که محو صحن و گنبد شد           نشـانی تو را از کـورِ مادرزاد می‌گیرم

به غیر از دیدنت هر حاجتی آورده‌ام رد کن           پس از دیدار، هر چیزی که لطفت داد می‌گیرم

من از گرد ‌و غبارِ زیرِ جاروهای خُدّامت           پس از افتادگی؛ پرواز را هم یاد می‌گیرم

نشستن با کبوترهای دست‌آموزِ تو درس است           برای جَلد بودن رخصت از استاد می‌گیرم

غم تو گوهری نایاب، در دنیای شادی‌هاست           من این دَم را میان صحن گوهرشاد می‌گیرم

تمام صحن تو شعر است، از هر شعر گویاتر           نگاهش می‌کنم از شعرِ خود ایراد می‌گیرم

ز گردون تیره ابری؛ تندگردی بر شد از دریا           جواهرخیز و گوهربیز و گوهرریز و گوهرزا
هـژبر بیـشه امکـان؛ نهنگ لجّـه ایـمـان           ولـیّ ایــزد مـنّـان عــلـی عـالــی اعــلا

امام ثامن ضامن حریمش چون حرم آمن           زمین از حزم او ساکن؛ سپهر از عزم او پویا
نهـال بـاغ علّـییـن، بهـار مرغـزار دین           نسیم روضـه یاسـین، شمیـم دوحـه طـه
سحاب عدل را ژاله، ریاض شرع را لاله           خرد بر چهر او واله، روان از مهر او شیدا
رخش مهری فروزنده، لبش یاقوتی ارزنده           از آن جان خرد زنده و زین نطق سخن گویا
ز جودش قطره‌ای قلزم، ز رویش پرتوی انجم           جنـابش قبـله مردم، رواقـش کعبـه دلهـا
بهشت از خلق او بوئی، محیط از جود او جوئی           به جَنب حشمتش گوئی، گرایان گنبد مینا
ستاره گوی میدانش، هلال عید چوگانش           ز نعـل سمّ یکرانش غـباری توده غبـرا
قمر رنگی ز رخسارش، شکر طعمی ز گفتارش           بشر را مهر دیدارش، نهان چون روح در اعضا
زمین آثاری از حزمش، فلک معشاری از عزمش           اجل در پهنه رزمش ندارد دم زدن یارا
خرد طفل دبستانش، قمر شمع شبستانش           به مهر چهر رخشانش، ملک حیران‌تر از حربا
نظـام عـالـم اکبـر، قِـوام شــرع پیـغمبر           فروغ د یده حـیدر، سـرور سینـه زهـرا
اَبَد از هستیش آنی، فلک درمجلسش خوانی           به خوان همتش نانی فروزان بیضه بیضا
وجودش با قضا توأم، ز جودش ما سوی خرّم           حدوثش با قِدم همدم، حیاتش با ابد همتا
قضا تیری‌ست در شستش، فنا تیغی‌ست دردستش           چو ماهی بسته شستش، همه دنیا و ما فیها
زمین گویی‌ست در مشتش، فلک مُهری در انگشتش           دو تا چون آسمان پشتش، به پیش ایزد یکتا
به سائل بحر و کان بخشد، خطا گفتم جهان بخشد           گرفتم کو نهان بخشد، ز بسیاری شود پیدا
ملک مست جمال او، فلک محو کمال او           ز دریـای نوال او، حبـا بی‌لـجّه خـضرا
زمان را عدل او زیور، جهان را ذات او مفخر           زمان را او زمان پرور، جهان را او جهان پیرا
ز قدرش عرش مقداری، ز صنعش خاک آثاری           به باغ شوکتش خاری ریاض جنّت الماوی
رضای او رضای حق، قضای او قضای حق           دلش از ما سوای حق گزیده عزلت عنقا
کواکب خشت ایوانش، فلک اُجری‌خور خوانش           به زیر خط فرمانش چه بُلقا و چه جابُلسا
رخش پیرایه هستی، دلش سرمایه هستی           وجودش دایه هستی، چه در مقطع چه در مبدأ
ملک را روی دل سویش، فلک را قبله ابرویش           به گِرد کعبه کویش طواف مسجد الاقصی
جهان را او بود آمر، چه در ظاهر چه در باطن           به امر او شود صادر ز دیوان قضا طغرا
کند از یک شکرخنده، هزاران مُرده را زنده           چنان کز چهر رخشنده، جهان پیر را برنا
رِدای قدس پوشیده، به هضم نفس کوشیده           به بزم انس نوشیده، می وحدت ز جام لا
مِی از مینای لا خورده، سبق از ماسوا برده           وز آن پس سر بر آورده، ز جَیب جامه الآ
زُدوده زنگ امکانی، شده در نور حق فانی           چو مه در مهر نورانی؛ چو آب دجله در دریا
که در دشت لا خرگه، که لا معبود الا الله           ز کاخ نفی جسته ره به خلوتگاه استثنـا
شده از بس به یاد حق؛ به بحر نفی مستغرق           چنان با حق شده ملحق؛ که استثنا به مستثنی
هی یزدان ثناخوانت، دو گیتی خوان احسانت           خمی فتراک فرمانت؛ جهان را عروة الوثقی
ستاره میخ درگاهت، زحل هندوی درگاهت           ز بیم خشم جانکاهت، فلک را رنج استرخا
به سر از لطف حق تاجت، طریق شرع منهاجت           بساط قرب معراجت فَسُبْحانَ الَّذیْ أَسْرَی
مهـین نـوبـاوه آدم، بهـین پـیـرایه عـالـم           چو خیرالمرسلین مَحرم به خلوتگاه اُو ادنی
توئی غالب توئی قاهر، توئی باطن توئی ظاهر           توئی ناهی توئی آمر، توئی داور توئی دارا
توئی بر نفع و ضر قادر، توئی بر خیر و شر قادر           توئی بر دیو و دَد آمر، توئی بر نیک و بد دانا
تو جسم شرع را جانی، تو دُرّ عقل را کانی           تو گنج کان یزدانی، تو دانی سرّ ما اوحی
تو دانائی حقایق را، تو بینائی دقائق را           تو رویا نی شقایق را؛ ز ناف صخره صمّا
ترا از ماه تا ماهی، ز حق پروانه شاهی           گر افزائی و گر کاهی، نباشد از کست پروا
سخن تخم است و او دهقان، ثنا مزرع، امل باران           فشاند دانه در میزان؛ که چیند خوشه در جوزا
دراوصاف تو «قاآنی» دهد دادِ سخندانی           کند امروز دهقانی که تا حاصل بَرَد فردا

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم           من بیچاره لطف آشکـارت را نمی‌فهمم
تو از من بیشتر مشتاق دیداری و من حتی           به دل افـتادن گاه و گدارت را نمی‌فهمم

زیارت نامه می‌خوانم  دلم از نور لبریز است           اگر چه گاه معـنای عبارت را نمی‌فهمم
تو پرواز مرا در اوج می‌خواهی و می‌دانی           من از بس در قفس بودم اسارت را نمی‌فهمم
به جای غربت تو ازدحام صحن را دیدم           غـریبی آه درد بی‌شـمارت را نمی‌فهمم

مثل یک خواهش لـبریز حـیا آمده بود            از هیـاهـوی فـراگـیـر رهـا آمـده بـود
با دل ساده و باران زده‌اش نجوا داشت            که چـرا دیـر بـه حـج فـقـرا آمـده بـود

رعـیت سـوخـتـه از غـم به پـناهـندگیِ            سـایـۀ چـتـر مـعـین الضـعـفـا آمده بود
گره زد زلف دلش را به ضریح خورشید            هر چه درد است به امید دوا آمده بود
او که با پای عصا سخت قدم بر می‌داشت            حال با پای خودش رو به شما آمده بود
دل ویران شده، آباد شد و بر می‌گشت            آنکه چون شهرِ پس از زلزله‌ها آمده بود
راه صد ساله که درویشِ طریقت می‌رفت            زائرت یک شبه آنرا به خـدا آمده بود
بر لبش در دل ظهری غزلی ابری داشت            شاعـری باز به دنـبـال عـبـا آمـده بود
صحن آزادی و لبخند تو پایان کسی‌‌ست            که به پـابوس غـریب الـغربـا آمده بود

زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود            او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود

هرچه از او دورتر گشتم، دلم آشوب‌تر            هر زمانی در حرم بودم، دلم آسوده بود

قبل از آنی که به او رو آرَم و توبه کنم            او خودش پیش خدا رو زد، خدا بخشوده بود

می‌شمارد هر زیارت رفتنِ ما را و بعد            ضرب در سه، می‌کند جبران، چنین فرموده بود

خواهش ما دَه که باشد، لطف او صد می‌شود            حاجت ما را خودش وقت عطا افزوده بود

هر کسی دور ضریحش گشت، حاجی می‌شود            راه وصل است این رَهی که زائرش پیموده بود

تا که گفتم؛ یا رضا، پروندۀ من پاک شد            کاخ شد کوخی که در سیل گنه فرسوده بود

جز درِ باب الرّضا، هر در که دقّ الباب شد            بسته بود و بسته بود و بسته و بیهوده بود